Në zonën Bouenza, e quajtur ndryshe “kosh ushqimor i Kongos” për shkak të tokës së saj të jashtëzakonshme bujqësore, kompania Agri Resources kishte një koncesion prej 29,000 hektarësh në Louvakou për të kultivuar farën e kastorit si burim për biofuel. Por projekti dështoi dhe u braktis.
Pas kësaj, kompania nisi kultivimin e lulediellit dhe sojës në rreth 15,000 hektarë, me objektivin për të prodhuar deri në 30,000 tonë vaj në vit. Edhe pse në pamje të parë kjo mund të duket si zhvillim bujqësor i qëndrueshëm, realiteti në terren është shumë më kompleks.
⚠️ Rreziqe serioze për sigurinë ushqimore në rajon
Sipas Kombeve të Bashkuara, vetëm 30% e nevojave ushqimore të Republikës së Kongos mbulohen nga prodhimi lokal, ndërsa 19.6% e fëmijëve nën pesë vjeç vuajnë nga kequshqyerja kronike.
Zhvillimi i projekteve për biogjenerim po konkurron me nevojat bazë të popullsisë për tokë të punueshme dhe burime ushqimore. Shfrytëzimi i tokave pjellore për qëllime energjetike mund të zvogëlojë aksesin e komuniteteve lokale te ushqimi dhe të thellojë varësinë nga importet.
✅ Si e justifikon Eni projektin?
Kompania italiane Eni, një nga aktorët kryesorë në projekt, ka deklaruar se përdor vetëm toka të degraduara, jo toka që mund të përdoren për ushqim. Ajo thekson se ndjek standardet e qëndrueshmërisë të përcaktuara nga direktiva e BE-së për energjinë e rinovueshme (RED).
Eni pretendon gjithashtu se ka kontribuar në zhvillimin lokal, duke trajnuar rreth 400 operatorë traktorësh, investuar në makineri bujqësore, dhe prodhuar proteina për kafshët shtëpiake nga mbetjet e përpunimit të bimëve.
Por organizatat ndërkombëtare dhe grupet vendase po ngrejnë alarmin se nuk ka transparencë të mjaftueshme mbi vlerësimin real të tokës dhe ndikimin në komunitete.
📌 Mes zhvillimit dhe urisë: një ekuilibër i brishtë
Raporti i Euronews nxjerr në pah një tension të fortë mes interesave të zhvillimit energjetik dhe të drejtës për ushqim të komuniteteve vendase. Ndërsa BE kërkon të sigurojë biofuel për tregun europian, vendet si Kongo përballen me pasiguri mbi të ardhmen e tyre ushqimore.
Ekuilibri mes zhvillimit ekonomik dhe të drejtës për ushqim është jashtëzakonisht delikat, dhe rrezikon të prishet nëse projektet e biofuel-it nuk menaxhohen me kujdes ekstrem.
